De bewoners van seniorencentrum Kadoeler Breek in Amsterdam Noord moeten na veel protest verhuizen naar de nieuwbouw, die 50 meter verderop verrijst. Het is een ingrijpende verandering voor de ouderen, die bang zijn dat ze zullen vereenzamen doordat de laagdrempelige clubjes en daardoor de sociale contacten zullen verdwijnen. De meeste bewoners zijn rasechte noorderlingen, die hun hele leven hard gewerkt hebben voor weinig centen en geen luxe hoeven. De Kadoeler Breek is nu hun dorp, ik heb ze in het oude gebouw geportretteerd.

Wies Kremer (1921) woont op de 10e etage: “Ik heb het mooiste uitzicht dat je je maar kan wensen”.

Corry (1924) doet de koffie tijdens het klaverjassen.

Eén van de hoogtepunten van het jaar: de stamppotmaaltijd.

De 2 vriendinnen Annie Molman (1917) en Annie Mellenbergh (1928): “Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Waarom zou je gaan zitten sjacherijnen?”

Janny (1934) bij het koersbal op vrijdagochtend en Henk (1930).

Wiepie (1943): “Mijn leven had er heel anders uitgezien, als ik hier niet was terechtgekomen. Ik moet er niet aan denken.”

De biljartclub komt elke dinsdag en donderdag bij elkaar. In het nieuwe gebouw is er geen plaats meer voor een biljarttafel.

Ans (1923) was vroeger akela.

Het koor oefent op donderdagavond. 

Oplage: 1000 stuks
Opdrachtgever: stadsdeel Amsterdam Noord
Vormgeving fotomapje: Margo Witte

Alle clubjes en de soos zijn inderdaad verdwenen in het nieuwe gebouw. Op dinsdagochtend doet de vaste kern nog wel koffie samen, met een sauzijzenbroodje. 
De bewoners zijn erg blij met het fotomapje en een selectie is geëxposeerd tijdens Photoville in New York.