Ik ben Yvonne Witte, freelance fotograaf in Amsterdam sinds 1996. Geboren op Texel, gestudeerd aan de HKU. Naast portret- en documentairefotografie voor bedrijven, magazines en overheden (oa. AFC Ajax, ABN Amro, Erasmus Universiteit, UvA, Microsoft, Dell, Filmfonds, VandenEnde Foundation, Tony’s Chocolonely, ZOOM.nl, KPMG, Min. van SZW, Ficton Factory, Stadsdeel Amsterdam Noord, zie www.yvonnewitte.nl) werk ik steeds meer met toegepaste fotografie en mixed media.

Met mijn memory-art maak ik herinneringen van mensen tastbaar en geef ze een nieuwe plek in het leven van nu. Bijvoorbeeld in de vorm van een fotoboek over het ouderlijk huis, een lamp gemaakt van oude dia’s, een grafische vertaling van de verzamelingen van oma, al dan niet geprint op een servies, behang, tapijt of tafelkleed, of kussens gemaakt van oude gordijnen.
Voor bedrijven en scholen werk ik met toegepaste fotografie in het gebouw.
Intuïtief ontwerpen tot een vorm ontstaat die recht doet aan de herinnering én aan het heden. Een bewerkte herinnering op maat.

Als ik terugkijk op 25 jaar fotografie lopen melancholie en herinneringen als een rode draad door m’n werk.

Op de academie ging het over vroeger, Texel, m’n vader. Ik leerde herinneringen en verlies te vertalen naar een universele beeldtaal.

Toen ik tussen 1995 en 2007 bij Ajax achter de schermen fotografeerde, raakte ik gefascineerd door de nostalgie van het oude stadion De Meer. De jaren zeventig gordijntjes in het spelershome en de vochtplekken op de muren van het ballenhok. Een miljoenenclub in een oud huis.

Later, in de Arena, gebruikte ik juist een oude hasselblad waarmee ik in zwartwit werkte, zodat de foto’s in deze moderne omgeving een nostalgische jaren vijftig uitstraling kregen.

In mijn boek “In de catacomben – over Ajaxliefde en jongensdromen” (2001) vertellen de foto’s samen het verhaal van nostalgie, voetbalgekte en -romantiek.

In mijn vrije- en opdrachtwerk ben ik altijd op zoek naar de verstilling. Ik word blij als ik in een setting met mensen en hun verhalen, levensinstelling en herinneringen mag werken. Als deze foto’s vervolgens ook nog toegepast worden in een boekvorm, zoals bij Ajax of Kadoelerbreek, of op 26 schuifdeuren worden geprint zoals bij Mytylschool Drostenburg, kun je mij niet gelukkiger maken.

Herinneringen zijn dierbaar. En dat zit ‘m niet alleen in foto’s.

Voor Nettie maakte ik kussens van de geborduurde gordijnen van haar overleden moeder. Toen viel voor mij het kwartje. Dit is eigenlijk precies hetzelfde als wat ik in mijn fotografie wil bereiken. Mijn hang naar nostalgie, het vertalen van herinneringen naar nu, het gebruik van al mijn skills en de nieuwe printtechnieken. Het ambacht van de fotograaf, storyteller, beeldmaker en handwerker dat ik weer terugvind hier. En ik wil en kan iets voor mensen betekenen met mijn werk. Het is als het meedenken met een opdrachtgever, wat ik in die twintig jaar altijd gedaan heb: het intunen op wat mensen beweegt, waar mensen vandaan komen. Nostalgia.