De moeder van Nettie was altijd aan het naaien en borduren. De mooiste dingen maakte ze voor iedereen, en heel netjes. Op de kinderkamer hingen zolang ze zich kan herinneren gordijnen met een geborduurde rand aan de onderkant. De rand bestond uit voorstellingen van kinderliedjes, die ze dan samen zongen.
Toen ze was overleden, werd het huis leeggeruimd. Nettie moest veel weggooien, maar de kinderkamergordijnen kon ze niet wegdoen, daar had ze te veel goede herinneringen aan. Maar ze waren half versleten, ophangen deed ze niet meer.
Ik heb er 15 kussentjes van genaaid, zodat nu elk kind en kleinkind z’n eigen oma-kussentje heeft. De liefde en toewijding die oma in haar borduurwerk stopte, heeft weer een nieuwe plek gekregen in de huizen van haar nazaten.
De cirkel is weer rond.

Het moment  dat je het ouderlijk huis moet leegruimen is altijd emotioneel. De laatste ouder gaat bijvoorbeeld naar een verzorgingstehuis of is overleden, het huis wordt verkocht. Het liefst zou je al die herinneringen op een of andere manier willen meenemen naar je eigen huis, in je eigen leven een plek geven. Maar de spullen worden verdeeld of verkocht. Je kan niet alles bewaren…

Wat is er mooier dan iets te doen met die gezamenlijke herinneringen, en ze een nieuwe plek te geven in jullie leven?

Ik kan in dit proces met je meedenken en iets moois maken van jouw dierbare herinneringen. In de vorm van een boek, een (foto)grafische vertaling van een hobby, of letterlijk met de spullen iets nieuws maken, zoals ik voor Nettie deed.