over mij

Ik ben Yvonne Witte, freelance fotograaf in Amsterdam sinds 1996. Geboren op Texel, gestudeerd aan de HKU. Naast mijn werk voor bladen, bedrijven en overheden (link naar andere site) werk ik ook steeds meer met toegepaste fotografie voor particulieren en bedrijven.

Op Texel hadden wij een grasveld achter ons huis. Mijn vader heeft me daar leren voetballen. Ik speelde bij het meidenteam van de Texelse Boys en mijn vader stond langs de lijn. Toen ik 12 was, overleed hij en ik ging van voetballen af.Nu speelt mijn zoon Sil, ook 12, de sterren van de hemel. De bal is altijd aan zijn voeten geplakt. Op het moment dat hij voor het eerst stage mocht lopen bij Ajax, heb ik een fotocompilatie gemaakt van de enige voetbalfoto die ik had van mijn vader, met mijn Sil en zijn bal. Opa Texel samen met kleinzoon Sil, die elkaar nooit hebben gekend, samen in 1 foto met hun grote liefde, de bal. De cirkel was rond.

Als ik terugkijk op 25 jaar fotografie lopen melancholie en herinneringen als een rode draad door m’n werk.

Op de academie ging het over vroeger, Texel, m’n vader. Ik leerde  herinneringen en verlies te vertalen naar een universele beeldtaal.

Toen ik tussen 1995 en 2007 bij Ajax achter de schermen fotografeerde, raakte ik gefascineerd door de nostalgie van het oude stadion De Meer.De jaren zeventig gordijntjes in het spelershome en de vochtplekken op de muren van het ballenhok. Een miljoenenclub in een oud huis.Later, in de Arena, gebruikte ik juist een oude hasselblad waarmee ik in zwartwit werke, zodat de foto’s in deze commerciële omgeving een nostalgische jaren vijftig uitstraling kregen.In mijn boek “In de catacomben – over Ajaxliefde en jongensdromen” was de overeenkomst tussen deze foto’s de hang naar nostalgie.

Corner Ronald de Boer tijdens Ajax – MVV Arena, 06.12.1998 foto en © Yvonne Witte

In mijn vrije- en opdrachtwerk ben ik altijd op zoek naar de verstilling. Ik word blij als ik in een setting met mensen en hun verhalen, levensinstelling en herinneringen mag werken. Als die vervolgens ook nog toegepast worden in een boek, of op 26 schuifdeuren worden geprint zoals bij de Mytylschool Drostenburg (link), kun je mij niet gelukkiger maken.

Herinneringen zijn dierbaar. En dat zit ‘m niet alleen in foto’s.

Voor Nettie maakte ik kussentjes van de geborduurde gordijnen van haar overleden moeder (link). Toen viel voor mij het kwartje.
Dit is hoe ik wil werken, wat ik wil betekenen voor mensen. Mijn hang naar nostalgie, het vertalen van herinneringen naar nu, het gebruik van al mijn skills en de nieuwe printtechnieken. Het vakmanschap van de fotograaf, storyteller, beeldmaker en handwerker dat ik weer terugvind hier. Maar ook het meedenken met een opdrachtgever, dat ik in die twintig jaar altijd gedaan heb. Het intunen op wat mensen beweegt, waar mensen vandaan komen. NostalgiaNu.

Ik maak herinneringen van mensen tastbaar en geef ze een nieuwe plek in het leven van nu. Of dat nou in de vorm is van een fotoboek over het ouderlijk huis, een lamp gemaakt van oude dia’s, een grafische vertaling van de verzamelingen van oma, al dan niet geprint op een servies, behang, tapijt of tafelkleed, of kussens gemaakt van oude gordijnen. Samen sparren over een vorm die recht doet aan de herinnering én aan het heden. Een bewerkte herinnering op maat.